Medyczne zastosowanie konopi znane jest od wieków, jednak to, jak i dlaczego działają, naukowcy zaczęli badać stosunkowo niedawno.
Mimo że temat cannabis i ich wykorzystywania nadal budzi wiele kontrowersji, to bezsprzecznie jest to kwestia, którą należy uznać za jedną z bardziej fascynujących i popularnych w obecnych czasach.
Współczesna historia konopi zaczęła się w roku 1963, w Instytucie Weizmanna w Izraelu, gdzie Raphael Mechoulam odkrył CBD, a rok później wraz z pomocą swoich uniwersyteckich kolegów jako pierwsi dokonali izolacji i analizy THC.
To właśnie dzięki jego odkryciom coraz lepiej poznajemy właściwości i zastosowania CBD, a także poznajemy coraz więcej różnic między podstawowymi substancjami aktywnymi, jakimi są kannabidiol i tetrahydrokannabinol.
Zarówno marihuana, jak i konopie siewne są roślinami z gatunku konopi. Marihuana jednak w większości zawiera THC, podczas gdy główną substancją znajdującą się w konopi włóknistej (Cannabis Sativa L) jest legalny związek – CBD.
Pod względem chemicznym oba kannabinoidy nie wykazują dużych różnic – mają tyle samo atomów wodoru, węgla i tlenu, a także budowę cykliczną, czyli pierścieniową. Jedyną różnicą jest to, że THC posiada pierścień zamknięty łączący się z grupą estrową, natomiast pierścień CBD jest otwarty i łączy się z grupą hydroksylową alkilową.
Rośliny konopi zawierają ponad 500 organicznych związków chemicznych, które można podzielić na dwie kategorie:
- naturalne kannabinoidy (fitokannabinoidy), które obecne są w roślinach Cannabis Sativa L,
- endogenne kannabinoidy (endokannabinoidy), które wytwarzane są również przez ludzki organizm.
Endogenne kannabinoidy są szczególnie interesujące, ponieważ wykazują zdolności do interakcji z tzw. receptorami kannabidiowymi, stanowiącymi część układu endokannabidiowego. Do tej pory poznano ponad 100 kannabinoidów, które w naturalny sposób łączą się z receptorami układu endokannabinoidowego. Co ciekawe układ ten ma prawie każda żyjąca istota na Ziemi. W tym systemie najważniejsze są dwa typy receptorów- CB1, znajdujące się w ośrodkowym układzie nerwowym oraz CB2, znajdujące się w obwodowym układzie nerwowym. Wszystko to powoduje, że mają one wpływ na wiele procesów fizjologicznych, a ich nadrzędnym celem jest utrzymanie homeostazy organizmu, czyli jego wewnętrznej równowagi.
Niewielka różnica w budowie chemicznej tych dwóch związków powoduje, że THC wykazuje działanie psychoaktywne poprzez łączenie się z receptorami kannabidiowymi CB1 w mózgu. CBD natomiast oddziałuje zarówno na receptory CB1, jak i CB2, dzięki czemu neutralizuje działanie THC, a także jest skuteczny w rozwiązywaniu problemów o podłożu immunologicznym oraz neurologicznym.
Z powodów psychoaktywnych właściwości THC jego dłuższe stosowanie może mieć negatywny wpływ na zdrowie. Możliwe skutki uboczne spowodowane nadużywaniem tetrahydrokannabinolu to:
- stany lekowe,
- objawy psychotyczne,
- zaburzenia pamięci,
- spowolnienie refleksu,
- spowolnienie koordynacji ruchowej.
CBD uznawane za antagonistę THC łagodzi te wszystkie dolegliwości, a przy tym jest całkowicie bezpieczny i nie wykazuje zdolności uzależniających.
Należy jednak przyznać, że zarówno CBD, jak i THC mają duże właściwości lecznicze i z powodzeniem mogłyby być wykorzystywane w medycynie w zastępstwie popularnych leków syntetycznych, ale tę kwestię poruszymy już wkrótce w kolejnych artykułach.
